Zen Garden History


Zen tuin geschiedenis gaat terug naar het zeer oude en vroege begin van de Japanse cultuur. Bekend onder verschillende namen, is de Zen-tuin ook traditioneel gebruikt als een rustig en meditatief gebied, net zoals de kloostergangen van monniken in de Romeinse kerken. Helemaal niet exotisch, zoals de naam al impliceert, deze tuinen zijn heel eenvoudig geweest met heel weinig werkelijke aanplant. In werkelijkheid bestaan ​​Zen-tuinen uit meestal goed gecultiveerde rotsen en zand, met de illusie van water gecreëerd door golven in het zand. Dit wordt gedaan door het zand in een kabbelend effect te harken. De rotsen zijn ingericht om eilanden of bergen te simuleren.

Historische tuinen

Het vroege zenboeddhisme wordt gecrediteerd voor het verspreiden en cultiveren van Zen-tuinen. Zenmonniken genoten van rots- en zandtuinen omdat ze een perfecte pasvorm leken te zijn die hun ideeën van eenvoud en harmonie accommodeerde. Deze tuinen resoneerden met hun concepten en opvattingen van het universum. De geschiedenis heeft onthuld dat rots- en zandtuinen dateren uit 592 AD, tijdens het bewind van Keizerin Suiko. Een beroemde, historische Japanse Zen-tuin van belang, bevat 15 rotsen in een patroon van golvend zand. Er wordt gezegd dat deze specifieke tuin vanuit elke hoek kan worden bekeken met slechts 14 van de rotsen die ooit in één keer worden gezien. Volgens de Zen-filosofie is de vijftiende rots alleen te zien als iemand de verlichting bereikt.

Zen Tuin Ontwerp

De dertiendeeeuw en de ontwikkeling van de Karesansui-tuinen worden gecrediteerd met de vorm van de Zen-tuinen zoals ze vandaag zijn gebouwd en bekend zijn. Hoewel de Zen-tuinen in vele groottes zijn, variërend van uitgestrekte buitenstructuren tot tuinen die zo klein zijn dat ze in de hand kunnen worden gehouden, heeft de Zen-tuin vooral als doel een diepgewortelde onderbewuste rust op te roepen. Voor de Zen-boeddhistische monniken was dit het hoofddoel en het bereiken van de ontwikkeling van de Zen-tuin.

De term "Zen Garden" is afgeleid van een Amerikaanse auteur, Loraine Kuck. Ze wordt gecrediteerd met het bedenken van de term in haar boek "100 tuinen van Kyoto." Deze term werd zo populair dat het zijn weg vond naar de Japanse cultuur en taal. Hoewel het is gebruikt om verschillende gevarieerde stijlen van Japanse rots- en zandtuinen te vertegenwoordigen, blijft het gemeenschappelijke kenmerk ervan bestaan; de eenvoudige en ingetogen kenmerken van de tuinen ontwikkeld en ontworpen door de vroege Zen-monniken.

Grondbeginselen van Zen-tuinen

Japans tuinieren is gecentreerd rond diep spirituele aspecten van tuinierstradities. Hoewel de typische Zen-tuin een eenvoudige, ondiepe zandbak, grind en rotsen lijkt, vertegenwoordigen al deze functies zeer belangrijke aspecten van de Japanse cultuur. Wat lijkt op een willekeurige plaatsing van rotsen en zand, vertegenwoordigt eigenlijk een kleinschalige weergave van een ingewikkelde kusttafereel dat doet denken aan het land van Japan.

Gebruik van Zen Gardens

Hoewel in de vroege geschiedenis van Japan de Zen-tuin voornamelijk werd gebruikt voor boeddhistische monniken als een gebied om tijd te besteden aan het overdenken van de ideologie van hun meester, kunnen de hedendaagse Zen-tuinen nog steeds rustige gebieden en landschap bieden om meditatie en contemplatieve hulpmiddelen te bieden.